Temat może i dość specyficzny, acz nie mniej ważny i wbrew pozorom potrzebny do odgrywania postaci- wszak mężczyźni nie powinni zwrócić uwagi na cycate i biodrzaste, skąpo ubrane samice, jak miałoby to miejsce na zachodzie (; 


Wstęp
      Prowadząc i grając w Legendę Pięciu Kręgów trzeba pamiętać, że jej uniwersum nie jest wzorowane na konkretnym okresie dziejów Japonii, a raczej wybiera najsmakowitsze kąski z jej historii. Prawdopodobnie jest to jedną z najważniejszych przyczyn sukcesu tej gry, sprawia jednak problemy w uzupełnianiu świata o kolejne szczegóły. Opracować coś na podstawie Kraju Kwitnącej Wiśni jest równie trudne, jak stworzenie spójnego świata na podstawie, na przykład, Francji... od czasów karolińskich po Rewolucję!
      Wprowadzając szczegóły świata należy mieć również na uwadze konwencję, w której się gra. Legenda sprawdza się w rozmaitych stylach, jednak z całą pewnością inaczej do kwestii poruszanych w tym artykule podejdzie się prowadząc epicką opowieść o herosach niż grając w pełen intryg romans. Prosimy więc o przefiltrowanie prezentowanych tu propozycji przez swoje upodobania.

Ciało
      Szanujący się Rokugańczyk troszczy się o swoją ziemską powłokę. Czystość jest bezwzględnym nakazem, co dotyczy zarówno odzieży, jak i ciała. Samuraj nie powinien dopuścić, by jego ubranie zostało przepocone, zmienia je więc nawet kilka razy dziennie. Zwyczaje związane z kąpielą różnią się w zależności od klanu i rodziny. Najpowszechniejsze, wśród wszystkich niemal warstw społecznych, są łaźnie "koedukacyjne". W Rokuganie nagość nie jest niczym wstydliwym i jest ogólnie akceptowana, nie kryje również podtekstów seksualnych. Do wyjątków należy klan Jednorożca, który żyjąc na pustyni nabrał surowych, cudzoziemskich obyczajów. Podobnie wśród ścisłej arystokracji preferuje się branie kąpieli w lekkiej bieliźnie, a osoby stanu wolnego w ogóle nie powinny rozbierać się w obecności innych osób.
      Szczególne zwyczaje panują w Ryoko Owari Toshi. Tam, w kąpieli, zakrywa się jedynie... twarz, by upamiętnić oszpeconą żonę jednego z gubernatorów miasta.
      To, że Rokugańczycy nie wstydzą się nagości, nie znaczy, że w ogóle nie odczuwają wstydu. Obsesja na punkcie czystości sprawia, że wstydliwe stają się części ciała uważane za brudne. Dotyczy to szczególnie stóp, które, mając kontakt z ziemią, są tabu. Wyjątkowym nietaktem jest pokazanie komuś ich podeszew. Nie przeszkadza to im, oczywiście, być obiektem pożądania - o czym za chwilę. Wstydliwy jest również pot, oznaka zmęczenia i braku świeżości.
      Samurajowie usuwają sobie zbędne owłosienie, które również uchodzi za nieprzyzwoite, co zresztą łączy się z ideałem urody. O szczególnym zaś męstwie świadczy to, że nie golą go, a depilują! Dokładne wyskubanie się co rano może być prawdziwym wyzwaniem...
      Najdziwniejszą jednak z części ciała, uważanych za wstydliwe, są... zęby. Traktuje się je jako część szkieletu, a więc czegoś nie z tego świata. W dawnych czasach je czerniono (zwyczaj ten zachowuje się niekiedy na dworze cesarskim), obecnie - stara się tylko ich zbytnio nie eksponować.

Ideał urody a fantazje seksualne
      Rokugańczyk nie zwraca uwagi na drugorzędne cechy płciowe. Za piękne uważane są osoby, których płeć nie jest specjalnie wyeksponowana. Szerokie biodra i duże piersi u kobiet są tak samo niestosowne jak szerokie barki i rozbudowana muskulatura u mężczyzn. Najbardziej pociągająca jest dziecięcość: wąskie biodra i ramiona, brak lub bardzo małe piersi, brak owłosienia (również na intymnych częściach ciała), niezbyt wydatne genitalia. Bardzo istotna jest również dbałość o cerę. Śnieżnobiała skóra jest wyznacznikiem statusu Rokugańczyka i żadna kobieta ani mężczyzna stanu samurajskiego nie pozwolili by sobie na najmniejszą opaleniznę.
      Długie, zadbane włosy są oznaką kobiecości, a sposób ich upinania świadczy o statusie i pozycji kobiety. Kobieta obcina włosy tylko na znak żałoby lub gdy udaje się do klasztoru. Także samurai-ko (kobiety-bushi) ścinają włosy, by zaznaczyć, że na czas służby swemu panu przestają być kobietami. W różnych klanach różne męskie fryzury uważane są za stosowne. O ile dyplomacie Żurawia lub Skorpiona wypada trefić włosy, o tyle dla wojownika Lwa lub Kraba niemal obowiązkowy staje się samurajski kok z wygolonym czołem. Tak czy inaczej ozdabianie przez mężczyzn włosów kobiecymi grzebieniami lub szpilkami jest dozwolone wyłącznie dla aktorów Kabuki.
      Małe kobiece stopy są źródłem nieustających fantazji erotycznych Rokugańczyków. Są niezwykle intymną częścią ciała, a pokazanie się publicznie bez skarpetek tabi (czy to przez kobietę czy mężczyznę) uważane jest za bardzo wulgarne. Oczywiście każdy mąż marzy, by jego żona przyszła do sypialni z nagimi stopami. Nie tylko stopy jednak podniecają Rokugańczyków. Każda kobieta wie, że by wzbudzić pożądanie mężczyzny należy umiejętnie eksponować nadgarstki. Równie ekscytujące dla mężczyzny jest zobaczenie kobiecego karku. Na taką ekstrawagancję nie pozwoliłaby sobie jednak żadna przyzwoita Rokuganka - nisko opuszczony kołnierz kimona jest zarezerwowany dla gejsz i yuzo - lub też dam, które pozwolić sobie mogą na brak przyzwoitości.


Masturbacja
      Pornograficzne dzieła nie powstają bynajmniej gwoli dostarczania przeżyć estetycznych. Ich głównym zadaniem jest wspomaganie masturbacji, na którą wielu Rokugańczyków jest skazanych. Na znalezienie partnera niewielkie szanse mają dorastający chłopcy i skoszarowani żołnierze, czasem w ten sposób radzić sobie muszą żony, których mężowie przebywają na dworach swoich panów.
      O masturbacji raczej się nie wspomina, a jeśli już, używa się eufemizmów; żartobliwy ideogram oznaczający onanizm składa się ze znaków 'ręka', 'w górę' i 'w dół'. Choć nie uważa się jej za powód do wstydu, nie wszystkim ona przystoi. Nikt nie zgani onanizującego się chłopca, ani, na odwrót, dorosłej kobiety, jednak mężczyzna mógłby zostać uznany za słabego, a dziewczyna za rozwiązłą.


Sekrety sypialni
      Rokugańskie małżeństwa są niemal zawsze aranżowane, a młodzi nie mają większego wpływu na dobór partnera. Seks małżeński służy więc przede wszystkim podtrzymaniu rodu, natomiast erotyczne przyjemności małżonkowie znajdują z reguły poza łożnicą.
      Wysoko postawieni samurajowie - panowie feudalni i ważni urzędnicy - zwykli utrzymywać konkubiny. Kobiety te zajmują na dworach oficjalne pozycje, niższe oczywiście od żony, lecz zapewniające im utrzymanie i względny szacunek. Któż zresztą naraziłby się faworycie swojego pana? Utrzymanki spełniają również tę ważną rolę, że gwarantują przedłużenie rodu wtedy, gdy pierwsza żona pozostaje bezdzietna. Wszystko to sprawia, że zostanie konkubiną ważnej persony to dla córki samuraja przyszłość atrakcyjniejsza nawet od przeciętnego zamążpójścia.
      Kaprys pana może również sprawić, że zażyczy sobie kochanki z gminu. Tu już wymagana jest pewna dyskrecja, jednak nawet posiadanie nieślubnego potomstwa nie jest niczym niegodnym. Wręcz, w niektórych przypadkach, dzieci takie mogą być uznane za legalne i mieć prawo dziedziczenia nazwiska, godności i herbu.
      Uboższa szlachta, oraz oczywiście heimini, skazana jest na publiczne usługi seksualne. Każde miasto i miasteczko ma swoją dzielnicę rozkoszy, lub przynajmniej dom publiczny; z prostytucji skorzystać można również w większości zajazdów na traktach. Instytucje te nie budzą w nikim oburzenia ani zgorszenia - dopóki oczywiście znajdują się na właściwym miejscu. Próba przeniesienia Przepływającego Świata na płaszczyznę służby i powinności spotkałaby się z gwałtowną i ostrą reakcją.
      Kobiety są w nieco trudniejszej sytuacji. Oczekuje się od nich skromności, więc utrzymywanie kontaktów pozamałżeńskich nie może być tak ostentacyjne jak w przypadku mężczyzn. Damy radzą sobie więc w sposoby wymienione w dwóch powyższych rozdziałach - lub utrzymują "sekretnych" kochanków. Ze względu na konieczność zachowania pozorów, muszą oni pozostawać poza domem, a spotkania powinny być dyskretne. W miastach zamieszkiwanych przez duże skupiska szlachty istnieją nawet całe osiedla, zamieszkiwane przez ulubieńców bogatych dam.
      Pomimo tak otwartego i naturalnego podejścia do seksu, a może właśnie dzięki niemu, nie spotyka się w Rokuganie szczególnie wyrafinowanych technik erotycznych. "Tajemnice" przekazywane przez generacje profesjonalistek nie robią raczej wielkiego wrażenia. Zdradzimy tu jedną z bardziej wyrafinowanych: technika seppun polega na bezwstydnym i nieprzyzwoitym... stykaniu się ust kochanków!


Tekst ten oparty jest na prelekcji autorów, wygłoszonej na Krakonie 2003.